Σωστό ή λάθος;

 Γεννιέσαι. Κάπου μέσα σου, βαθιά, το ξέρεις. Ήταν σωστό.

Μεγαλώνεις (λίγο). Δεν σε απασχολεί καθόλου, είσαι στρατιωτάκι. Ό,τι σου πει η μαμά, ο μπαμπάς κι όποιος άλλος βρεθεί στο δρόμο σου.

Μεγάλωσες (αρκετά). Εδώ έρχονται τα δύσκολα. Είναι η ώρα να σου πει ο εαυτός σου ποιο είναι το σωστό και ποιο, το λάθος. Ωπ, τα σκάτωσες. Τα μπέρδεψες, χάθηκες, αποπροσανατολίστηκες. Γιατί δεν γυρνάς στο σημείο 0, για να τα ξαναβρείς; Γιατί θες τόσο πολύ να κρύψεις τα σκατά σου κάτω από το χαλί; Γνωρίζοντας πάντα πως το βουναλάκι θα το δει όποιος μπει στο σπίτι σου; Και εκεί, επιμένεις κι άλλο. Κάνεις τη μία κίνηση μετά την άλλη για να μη βγουν τα σκατουλάκια σου έξω από το κάρπετ το καλό... Δεν βγάζεις το χαλί το καλοκαίρι κι όταν σε ρωτάει κάποιος περίεργος, αδιάκριτος το λόγο, απαντάς:

-Μα καλά. τόσο πίσω είσαι; Έτσι κάνουν όλοι. Πού ζεις; Θα έπρεπε να ντρέπεσαι και μόνο που ρωτάς... 

Και χαίρεσαι. Χαίρεσαι που τα κατάφερες. Χαίρεσαι όταν ξεγελάς τον ίδιο σου τον εαυτό. Και περνάει ο καιρός. Το βουναλάκι γίνεται βουνό. Δεν φέρνεις κανέναν στο σπίτι σου, δήθεν επειδή ο χώρος σου είναι ιδιωτικός. Τα κακάκια σου αρχίζουν να ξεχειλίζουν, δεν αντέχεις πια να κάθεσαι σπίτι. Είσαι όλη την ώρα έξω. Όταν σε ρωτάνε για σένα και το χαλί σου, αραδιάζεις μυθιστορήματα ολόκληρα. Αυτό που πραγματικά ψάχνεις είναι κάποιον να σε βοηθήσει να καθαρίσεις το πάτωμα. Μα πώς θα πεις την αλήθεια τώρα; Πώς θα ανοίξεις την καγκελόπορτα να βάλεις τον βοηθό μέσα; Δεν είναι πιο εύκολο κι ανώδυνο αυτό που κάνεις τώρα; Δεν πειράζει αν δεν έχεις συνεργό στο καθάρισμα. Ούτως ή άλλως δεν είσαι ικανός πλέον να διανοηθείς τι θα συμβεί μετά το καθάρισμα.

Κι έρχεται η μέρα που βρίσκεσαι στο πολυκατάστημα και ψάχνεις νωχελικά να βρεις ένα καινούριο αρωματικό χώρου, επειδή όλα τα προηγούμενα ξαφνικά, δεν κάνουν πια δουλειά. Ζητάς απαιτητικά και με νεύρα την υπάλληλο να σου βρει λύση άμεσα. Εκείνη άλλη όρεξη δεν έχει, άλλα έχει συνηθίσει και σου πουλάει ό,τι να 'ναι για να σε ξεφορτωθεί και να βγει 30 δευτερόλεπτα έξω να κάνει δύο τζούρες σκεπτόμενη πόσο μαλάκας είσαι... Στο δρόμο συναντάς μία μαμά με ένα παιδάκι, του κλείνεις το μάτι χαμογελώντας περήφανα και του δείχνεις το καινούριο σου, πανάκριβο αρωματικό. Περνάς το δρόμο ανάλαφρος, σφυρίζοντας και σιγοτραγουδώντας το "We are the champions". Ο μικρός ασυνείδητα σκέφτεται : Αυτό είναι το       ΣΩΣΤΟ......

Υ.Γ.: Μπορούσες ανά πάσα στιγμή να γυρίσεις στο σημείο μηδέν και να το πάρεις όλο απ' την αρχή.